Vaals

Het was zondagochtend veertien april en in Vaals waren de straten stil en verlaten. Het was de eerste dag dat we allebei konden. Er was wat haast bij. De vernieuwde route van ons Krijtlandpad door Vaals stond al op de website van Wandelnet. Moesten wandelaars vroeger ruim een kilometer rechtdoor langs de weg, nu verlegden we de route naar een wandelpad door een park met vijverpartij en rozenprieeltje. Veel nieuwe markeringen dus.

Het was inmiddels licht gaan sneeuwen. Ik wreef de lantarenpalen droog, Guido plakte stickers. De een na de ander. Ze bleven nauwelijks kleven op de koude ondergrond.Bij de rondweg schroefden we twee plaatjes op een hekje en liepen richting de slagboom van het Landall vakantiepark Hoog Vaals. Guido raadpleegde zijn kaartje: “We moeten langs de rand van de vijvers en dan over het pad door de weilanden…..”. Hij zette zijn rugzak op de grond en pakte zijn doosje met markeerspullen. Ik wipte ongeduldig van het ene op het andere been, ik had het koud.

“Ik heb alleen nog maar stickers met kruisen en met gewijzigde route erop” bekende Guido toen wat timide, “En jij?” Ik vond nog twee gewone exemplaren in het zijvakje van mijn rugzak. Peizend keken we richting de glooiende heuvels en het dorp Holset. We hadden te weinig stickers bij ons voor de laatste kilometer. Wat te doen? Ik hoefde niet lang na te denken. Wat een ellende: te koud en te weinig stickers. Schaamteloos en snel bliezen we de aftocht, naar de warme koffie en toen terug naar huis. Een kilometer nieuwe route niet gemarkeerd achterlatend.

Lintje

De volgende ochtend even na acht uur haalde Guido in Maastricht een nieuwe voorraad stickers. Daarna reed hij weer naar Vaals en maakte de klus af. Markeringen tot in Holset. De klus geklaard. Een vrijwilliger die een lintje verdient.