Bij Bryrup mogen we even een stukje over een zacht verend graspad. Vier kilometertjes langs een mooi meertje. Tot het
stationnetje van Vrads, een kluitje verspreid in het bos liggende huizen. Daar begint het asfalt weer. Bryrup-Vrads is het enige stukje rails dat overbleef van de spoorlijn Horsens-Silkeborg.‘s Zomers rijdt er nog een oud stoomtreintje met toeristen heen en weer. De rest van de lijn werd in 1968 opgeheven en omgetoverd in een wandel-fietspad. Vrijwel volledig geasfalteerd.

Na Vrads loop ik dus weer over het zwarte lint. Vervelend? Helemaal niet. Ik vind het heerlijk!! Top. Echt waar. Geen boomwortels, graspollen of plotselinge kuilen die mijn aandacht vragen. Ik hoef niet op het pad te letten en zie en hoor dus alles om me heen. Een uit de kluiten gewassen hommel probeert op een grote rode klaver te landen, een leeuwerik zingt hoog in de lucht, een beekje murmelt en een enorme haas hipt voorzichtig over het pasgemaaide veld. Ik hoor onze eigen regelmatige stappen en het zachte kraken van mijn rugzak. Links en rechst van het pad zijn er enkel bossen, golvende graanvelden en glooiende heidevelden.

Vlinders fladderen met ons mee in de berm en ja, heel af en toe klinkt er ook een belletje van achteropkomende fietsers. Vervelend? Helmaal niet. We zwaaien naar elkaar, roepen “tak” en “god tur” en vervolgen dan allemaal goedgehumeurd onze weg. Mijn asfalt is ook hun asfalt. Denen zijn een viendelijk volk.

Na ruim zeventien kilometer heerlijk stappen, wandelen we het plaatsje Virklund binnen: auto’s, huizen, een supermarkt. Opeens is het asfalt niet leuk meer. De laatste vier kilometer naar Silkeborg gaat gelukkig weer door het bos.

Voor wie wil https://naturstyrelsen.dk/media/nst/67357/26_Horsens-Silkeborg_A3.pdf