Het was heerlijk buiten. De laagstaande zon zette een rij berkenbomen moeiteloos in een goudgele gloed. Twee dampende, grijze Belgische trekpaarden met machtige billen schommelden voorbij met achter zich aan een huifkar vol vrolijke mensen. We zwaaiden naar elkaar. De Gedichtenroute voerde ons langs een smal slootje, dat volgens een informatiebordje ooit een oude turfvaart was, en bracht ons daarna bij een theekoepeltje waar, weer volgens een bordje, de dichteres graag met haar gezelschap vertoefde. Wij keken er uit over de stemmig bruin- en grijskleurende heide. Er was zelf een vennetje, omzoomd door riet en veel stilte.

“En nu moeten we naar Het Atelier”, zeiden onze vrienden. Ze stapten resoluut een smal paadje in. Aan het eind stonden we stil op een grasveldje. Mijn hart maakte een blij sprongetje. Wat een heerlijkheid zag ik. Een hoog rieten dak, als beschermende muts over een huisje waarvan geen enkele zijde gelijk was aan een andere. Een harmonie van baksteen en riet, met hoge ramen op het noorden voor een ruimhartige lichtinval. Pracht exemplaar Amsterdamse school. Ontworpen, zo las ik later, in 1919 door Nederlands eerste vrouwelijke architect Margaret Staal-Kropholler. We slopen om het huisje heen. “Het wordt verhuurd”, zeiden onze vrienden, en trokken me weg bij de voordeur. Knarsetandend maakte ik nog een rondje.

Door het langzaam donker wordende bos zochten we onze weg terug naar de auto, lieten ons verleiden tot een extra lusje langs landgoed Wallsteijn, en kwamen zo weer terug bij het brede zandpad. In Herberg ’t Pannehuske brandde licht, en ik dronk warme chocolademelk met een berg slagroom erop. De Oude Buisse herbergt een pareltje. Een omweg waard.