Het is stralend blauw. Een lentegevoel. Wat een contrast met de stormen en regens van de laatste weken. Iedereen is meteen vrolijker lijkt het wel. Maar misschien speelt het wegvallen van veel coronamaatregelen ook een rol.

De Blauwe Kamer

Mijn angst voor de ondergelopen uiterwaarden blijkt, gelukkig, niet bewaarheid. Het valt allemaal reuze mee. Het is nat, hier en daar modderig, maar tot het veerpontje is er geen vuiltje aan de lucht.

Een rietdekker is aan de slag om de stormschade te repareren aan een dijkhuisje. Met al dat water zijn er natuurlijk veel vogels te zien en te horen. In het Veerhuis trakteer ik mezelf op koffie met gebak.

Na de oversteek wandel je de buitenwaarden van de Blauwe Kamer in. Een vogelaar komt me tegemoet: ‘beetje baggeren maar het is mooi weer’, bromt hij. Daar heeft hij niks teveel gezegd. Na het uitzichtpunt wil ik de lus terug maken, maar stuit op de zichtbare stormschade. Hier kan ik niet verder. Hoe het anderen vergaat weet ik niet, maar ik heb een hekel aan ‘terug’ en besluit om een eigen route terug te zoeken. Ik ploeter door het compleet kapot getrapte gebied van de runderen. Zware klei aan mijn schoenen maakt elke stap zwaarder. Uiteindelijk, na bijna één uur over slechts twee kilometer, bereik ik de weg, maar een hek met prikkeldraad verhindert de doorgang. Het is me uiteindelijk gelukt om erover heen te komen maar niet zonder kleerscheuren.

Het is raadzaam om een paar maandjes dit lusje in de route over te slaan totdat alle stormschade is gerepareerd.

Grebbeberg

De route leidt me de Grebbeberg op. Ook hier veel omgewaaide bomen, maar het opruimen is in volle gang. Het geluid van de kettingzaag weerklinkt. Op het ereveld pauzeer ik even om stil te staan bij die jonge levens die vroegtijdig zijn beeindigd. Een enorme hommel, wiebelig na zijn winterslaap, landt op mijn knie en neemt ook even rust. Van bovenaf is de Blauwe Kamer pas echt goed te bewonderen. Het observatiepunt de Koningstafel is al in gebruik voor een vroege picknick.

Het extra rondje met het bijzondere verhaal van Kunera bewandel ik de volgende keer. Onderaan op de ranglijst staan de NS-wandelingen Lingezegen en Krickenbecker Seen. Waarom zijn deze minder in trek? Uit ervaring kan ik melden dat dit echt onterecht is. Lees mijn blog er maar eens op na. Natuurlijk, er kan er maar één de beste/mooiste/meest belopen zijn, maar ik denk dat ook hier geldt: onbekend maakt onbemind.