^{Onderweg op de Via Francigena © Wim Broekhuizen}

Wanneer ik het interview met Wim lees in dagblad de Barneveldse Krant van 9 juli 2022 neem ik me voor om contact met hem te zoeken. Samen met zuslief ben ik zelf sinds 2010 op weg naar Rome. Ons project zit er bijna op. Maar in tegenstelling tot de aanpak van Wim kozen wij voor de luxe variant. Elk jaar een wandelvakantie met hotels en bagagevervoer. Zelf allemaal geregeld, dat dan wel weer. Over die (grote) verschillen en overeenkomsten wil ik met hem wel van gedachten wisselen.

Een pelgrimstocht wandelen als uitdaging

Mijn wens om naar Rome te lopen dateert van 2000. Niet als pelgrimage maar gewoon als uitdaging. De digitale wereld was nog zeer beperkt dus kocht ik overzichtskaarten en stafkaarten om mijn route te bepalen, maar door omstandigheden begin ik uiteindelijk pas in 2010 aan het project, samen met zuslief.
Voor Wim was het ook een oud plan. In de loop van de jaren verzamelt hij al een lichtgewicht uitrusting bij elkaar via internet. Maar zijn trigger blijkt COVID te zijn. Wim is heel ziek geweest; ziekenhuisopname, dreigende long-COVID en uitgemergeld kon hij nog geen tien stappen zetten. Wanneer hij weer thuis is en werkt aan zijn conditie komt ook de vraag voorbij wat hij de laatste tien jaar van zijn werkzame leven nog zou willen doen. Als hij fysiek weer goed is opgeknapt, besluit hij, uiteraard in goed overleg en met instemming van zijn vrouw, op pelgrimage te gaan. En Wim kiest, net al ik, voor de route naar Rome. De camino naar Santiago is ons te druk.

^{De pelgrim versus de vakantiewandelaar © Wim Broekhuizen, Lea van Someren}

Pelgrimstochten over GR5

Eerst de alom bekende GR5 door België en Frankrijk en dan ergens bij Pontarlier de Via Francigena oppikken. De gemarkeerde VF begint eigenlijk pas echt merkbaar op de Bernhard Pas, op de grens van Zwitserland en Italië. Zuslief en ik zijn daar in 2016. De route is al aardig populair aan het worden. Dat constateren we als we elk jaar meer wandelaars onderweg ontmoeten. Maar je merkt het ook aan de bewoners langs de Via. Tijdens de afdaling in de Aorta vallei, ontmoeten we een Italiaan die ons in het Nederlands uitnodigt voor een kop koffie. Zijn huis staat direct langs het pad en hij blijkt al vier jaar te turven hoeveel wandelaars er langskomen. Vanaf april van dat jaar (begin van het wandelseizoen) tot dat moment (mei) zijn er al 400 bij hem langs gekomen. Wanneer we in 2019 de Po oversteken worden we zelfs gemist bij de oversteek van de Po: ‘Where are those two Dutch women?’ Geef het nog een jaar of 10 en de Via Francigena is zo druk als de camino naar Santiago.

^{Dezelfde plek vier jaar later © Wim Broekhuizen en Lea van Someren}

Wim is zo’n negen weken onderweg en inmiddels de Apennijnen overgestoken als we telefonisch contact hebben. Hij herkent mijn voorspelling: waar zuslief en ik in 2019 zo’n 4-6 mensen onderweg ontmoette, telt Wim er nu al gauw 20-30. Al pratend zoeken we naar het grote verschil tussen zijn en mijn wandeling. We komen erop uit dat er drie oorzaken zijn. In elk geval tijd en bepakking. De tocht van Wim duurt 3-4 maanden, maar het komt niet op een dag. En alles wat hij nodig heeft draagt hij mee in zijn rugzak. Zuslief en ik zijn met vakantie, wandelend met dagrugzakje van hotel naar hotel. De koffer vooruit gestuurd. Het derde verschil is het meest wezenlijke: de zingeving die de pelgrim zoekt tijdens zijn reis. Deze ontbreekt bij zuslief en mij. De enkele keer dat we met pelgrims in een berghut aan een gezamenlijke maaltijd zitten, wordt het even ongemakkelijk stil als we ons verhaal vertellen. Bijna alsof wat wij doen 'minder' is, niet echt.

^{Rusten en eten onderweg, wandelaar en pelgrim alike ©Wim Broekhuizen en Lea van Someren}

Pelgrimeren en wandelen, pure ontspanning

In de afgelopen honderd jaar wilden we steeds sneller en steeds verder. We zochten rust aan het strand in Alicantes of in het oerwoud van Costa Rica. De benenwagen vervangen door auto, trein en vliegtuig. Maar in de basis past het wandelen het beste bij het tempo van een mens, aldus bioloog Midas Dekker. Steeds vaker hoor je dat mensen kiezen voor een periode van rust of bezinning en die de (stoute) schoenen aantrekken op weg naar Santiago de Compostela, Rome, Jeruzalem of zomaar de Coast to Coast in Engeland. Pelgrimeren doet ieder op zijn eigen manier. Wim koos voor Rome en misschien wel Jeruzalem. Mijn pelgrimstocht begon in 2000 boven de stafkaarten van de GR5. Het in alle rust turen naar het topografische beeld van de werkelijkheid; het bleek voor mij al rustgevend. Tot jezelf komen, daar draait het allemaal om.

Wim zal eind oktober Rome bereiken. Hij weet inmiddels dat de puzzelstukjes van zijn leven ergens op hun plaats gaan vallen. Deze pelgrimage heeft hem daarbij geholpen. Zuslief en ik hopen Rome volgend jaar te bereiken.

Ontdek het Pelgrimspad