Wandelen, het medicijn voor Blue Monday
De feestdagen zijn voorbij, de vakanties nog ver weg en de eerste goede voornemens liggen alweer op de vuilnisbelt. Zo lijkt, volgens psycholoog Cliff Arnall, de derde maandag van het nieuwe jaar de meest deprimerende dag van het jaar. Tijd om er, zeker vandaag, even op uit te gaan. Wandelen is volgens huisartsen het beste medicijn.
Begraafplaats © Henrie van Zoggel
Opbeurend
Het maakt eigenlijk niet zoveel uit waarheen je loopt, maar zelf word ik vrolijk van begraafplaatsen. Ik zie namelijk daar niet de dood maar juist het leven. In het buitenland loop ik bij gelegenheid ook altijd even een kerkhof op. Elk land zijn eigen tradities, uitgestald op de begraafplaats. Dat geldt natuurlijk ook voor onze eigen laatste-rustplaatsen. Hier meestal strakke rechte paden met afgebakende ligplekken. Hoewel ik ook steeds meer natuurbegraafplaatsen ontdek tijdens mijn wandelingen.
Engelse landschapsstijl
Het is een kwartiertje lopen van mijn huis naar begraafplaats Soestbergen, een mooi voorbeeld van een uitzondering. Deze begraafplaats is in 1830 door de gemeente aangelegd. De locatie lag buiten de stadsmuren en de gemeente wilde tegelijkertijd wel een wandelpark creëren voor zijn stadsbewoners. Destijds waarschijnlijk een gewaagde combi.
Op deze buitenplaats geen rechte lijnen maar kronkelende paadjes rondom een cirkelvormige grafheuvel waar prominente burgers kunnen worden bijgezet. In het midden een rond gat met een knekelput, die gelukkig nu niet meer in gebruik is.
Tuinarchitect Zocher jr. was de ontwerper van deze plek. Evenals het ontwerp van de Singel rondom de stad koos hij ook hier voor de Engelse landschapsstijl. Via een slingerende route met kleine hoogteverschillen loodst hij je langs alle rustenden. De gekozen beplanting zorgt voor een treurige melancholieke sfeer. De eeuwenoude bomen worden goed onderhouden.
Misschien is deze laatste rustplaats toch zo gek nog niet. Dat kan namelijk nog steeds, want deze begraafplaats is nog volop in bedrijf. Hij is inmiddels wel als monument bestempeld, wat zoiets betekent als 'je mag kiezen uit grijs, grijs en grijs voor de grafsteen. Allemaal goed en wel, maar dan lig je wel op ‘t luie end.
Het luie end
'Het luie end' is de Utrechtse benaming voor dit gedeelte van de stad, met aan de ene kant een gevangenis en aan de andere kant een begraafplaats; utregse humor, zullen we maar zeggen.
Mijn ommetje gaat vanuit wandelpark Soestbergen, over de oude spoorbaan naar de begraafplaats Kovelswade. Tot slot wip ik even bij de Stadsjochies binnen om een bakkie te doen. Helemaal opgekikkerd kan ik terug naar huis.
Plan ook een mooi ommetje vanuit jouw huis.
